پذیرش واقعیت ها
نخستین گام برای ورود به فرآیند توسعه اقتصادی
در پساتحریم
پیش از ورود به اصل این گفتار که در واقع ارائه راهکاری برای برون رفت از وضعیت ناسالم و زیان زای حاکم بر فرآیند اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور می باشد، باید یادآور این معنا بود که هرگاه سخن از اقتصاد به میان می آید منظور اقتصاد آزاد است. زیرا از نگر نگارنده، بنابه تجربه تاریخی، پایداری و برجاییِ پویای اقتصادی، ویژه اقتصادهای آزاد است و نه جز این.
و اما، بنابه تجربه و با عنایت به نتایج به دست آمده از بررسی عملکرد اقتصاد کلیه ی جامعه های انسانی اعم از پیشرفته یا رو به پیشرفت و حتا از رشد و توسعه مانده، ملاحظه می شود که دانسته یا ندانسته، نخستین گام در مسیر ورود به فرآیند رشد و توسعه ی اقتصادی/اجتماعی شناسایی کم و کیف وضعیت موجود و به بیان روشن تر شناسایی کاستی ها، امکانات و در نهایت نیازهای اولیه و واقعیت های حاکم در جامعه است.
و اما راستینه یا واقعیتی که پذیرفتنی است اینکه هر آن گاه که فرد یا شخصی فرناس از ذات و فلسفه کاری که به آن اشتغال دارد زبان به سخن می گشاید بی آنکه متوجه باشد، چنان خود و جامعه پیرامونی خویش را با زیان های جبران ناپذیر رو به رو می سازد که جبران آن نه به این سادگی ها که تصور می رود امکان پذیر است و نه در کوتاه مدت میسر. زیرا به طوری که شنیده یا دیده می شود برخی کارگزاران اداره امور، درباره پاره ای از مواردِ در مدیریت خود به گونه ای فرناس یا ناآگاه زبان به سخن می گشایند که فرد یا شخص در حرفه از ادای هرگونه سخنی حتا انتقاد آمیز درمی ماند. به طور نمونه می توان و باید به سخنانی از جمله تک نرخی کردن ارز که به هیچ روی در شرایط و تنگنای ارزی کنونی امکان پذیر نیست، و یا ایجاد مسکن اجتماعی و برنامه جامع مسکن، که بی توجه به این راستینه غیرقابل انکار عنوان شده است که هم اکنون بخش عمده منابع مالی کشور به لحاظ سیاست های ناراست مسکن به گونه ای هزینه بر در بخش مسکن حبس شده است و خلاصی از آن نیز نه تنها به این سادگی ها ممکن نیست، بلکه به سال ها زمان نیاز دارد .لذا درست آن است که دولت خود را از سرمایه گذاری برای ایجاد مسکن کنار کشیده، اجرای این امر را به بخش خصوصی واگذار نماید و برای ایجاد مسکن اجتماعی که باید خانه های ارزان غیرقابل تملک و واگذاری اجاره ای باشد، نیکوکاران، مراکز مذهبی و احتمالاً شهرداری های توانمند را تشویق به مشارکت در این امر نماید و یا درمورد صنایع اتوماتیو که به گونه ای بی بند و بار رو به گسترش دارد چاره اندیشی کند و در نهایت ضمن اصلاح طرح مخرب یارانه دهی کنونی براساس فلسفه ذاتی امر که باید به کاهش هزینه زندگی گروه آسیب پذیر در و زیر خط فقر تبدیل شودمبادرت ورزدو... . سپس براساس نتایج بررسی سریع وضع موجود، کمبودها، امکانات وضرورت تامین نیازهای فوری برنامه ای کوتاه مدت تهیه و به موقع اجرا درآورد.
روشن است که در طول این برنامه کوتاه مدت که سالانه تهیه ودست کم جهار الی پنج سال به طول خواهد انجامید تا بتواان به گونه ای طبیعی کار وفعالیت را آغاز کرد شعار همگانی باید «کارِ بیشتر و بیشتر و رفاه و انتظارِکمتر» باشد وراهی جز این به هیچ روی وجود ندارد