اصفهان و زاینده رود
شادی بازیافته به نصف جهان را حفظ کنیم
پیش از ورود به اصل مطلب، لازم به یادآوریست که امروزه کمتر کسی را می توان یافت که از جایگاه وپیامدهای اقتصادی/ اجتماعی توسعه توریسم یا گردشگری در توسعه ی متعادل اقتصادیآگاه نباشد. با وجود این به نظر می رسد چنانچه برخی مزیت های توسعه ی گردشگری را در قیاس با سایر انواع فعالیت ها و نقش آن را در توسعه ی متعادل اقتصادی باز دوباره از نو و به کوتاه سخن مرور کنیمخالی از فایده نباشد.
بنابراین بایدیادآور شد که:
- براساس نتایج به دست آمده ازمطالعه و بررسی جامع و همه جانبه ای که در زمینه سرمایه گذاری در انواع فعالیت ها به عمل آمده است،به روشنی آشکار گشته که سرمایه گذاری در توسعه گردشگری، اعم از گردشگری داخلی و یا خارجی به مراتب بیش از سایر انواع فعالیت ها فرصت های شغلی وبه تبع آن درآمد جدید ایجاد می کند، بنابراین سرمایه گزاری سنجیده و متناسب دراین بخش در قیاس با سایر بخش ها، در توسعه متعادل اقتصادی عاملی به مراتب فراگیرتر محسوب می شود و در کشور ما به ویژه از بیشترین مزیت نسبی در این زمینه برخوردار است.
- صنعت توریسم یا گردشگری از جمله صنایع ثلاثه و تنها زیر بخش بازرگانی است که در آن بیشترین سود ناشی از داد و ستد همواره متوجه طرف کم درآمد است. از این رو برنامه ریزان برنامه های توسعه ی گردشگری، بر این باور سنجیده اند که فعالیت های توسعه ی توریسم یا گردشگری باید بیش از همه متوجه جذب گردشگر از منطقه های پردرآمدتر و وگردشگر داراتر باشد،که در توریسم یا گردشگری فرهنگی خلاصه می شود.البته هم در گردشگری داخلی و هم در گردشگری خارجی.
- درخور توجه اینکه همچنان که گردشگر همواره در سطح کشور پذیرای گرشگر در حرکت است پول گردشگر نیز پیوسته همراه وی در حرکت است ، ازاین رو تردید نیست که در توسعه متعادل منطقه و کاهش فاصله طبقاتی از جایگاهی ویژه برخوردار است.
- و امابخش گردشگری ملی که به طور کلی اعم است ازگردشگری داخلی و خارجی ، به اضافه ی سفرهای توریستی بومیان کشور به خارج، از عمده مسایل مهمی است که کار برنامه ریزی توسعه ی گردشگری را در سنجش با سایر بخش ها پیچیده تر می سازد، و بنابراین نمی توان با ساده پنداری رفتار کرد وآن را از سر گذراند.
باید پذیرفت که اساس توسعه گردشگری خارجی، توسعه گردشگری داخلی است به این معنا که گردشگری خارجی باید برفراز وتکمیل گردشگری داخلی استوار شود و لازمه ی ورود به آن و اجرای برنامه های گردشگری خارجی آماده بودن ابزارهای لازم ومورد نیاز برای ارائه ی خدمات گردشگری اعم از تاسیسات و تسهیلات گردشگری لازم به معنای واقعی و اعم کلمه است.
به هر روی گردشگری متشکل از دو رکن اساسی عامل و معمول گردشگری می باشد که منظور گردشگر و آنچه عمل گردشگری بر او رخ می دهد مانند جاذبه های گردشگری و... است که آگاهی از کم و کیف این هر دو در برنامه ریزی های توسعه گردشگری از اهمیت ویژه برخوردار است. لذابا توجه به ویژگی های گردشگری روشن است که برنامه ریزی توسعه ی گردشگری ملی پیچیده ترین نوع برنامه ریزی می باشد.
و اما عمده ترین سرمایه های گردشگری ایران به دور از هرگونه زیاد نویسی، فرهنگی و به بیان روشن تر آثار و ابنیه تاریخی، تاریخ، هنر و آداب و رسوم گوناگون آب و هوای متنوع و وسعت وگوناگونی سرزمین و... است، که اکنون از بحث بیشتر درباره آن در می گذرم.
اکنون با ورودبه اصل مطلب و بیان اینکه اصفهان، بنام ترین،گران بهاء ترین وبه جرئت بی تا ترین سرمایه گردشگری ملی کشور است، باید پیش از ادای هر کلامی یادآور این معنا بود که اصفهان به دلائل بسیار بدون زاینده رود جذابیت کنونی خود را تا اندازه زیادی از دست خواهد داد. همچنان که پاریس و وین و واشنگتن و نیویورک و بوداپست و... نیز با از دست دادن جریان های جاری در خود از این قاعده مستثنا نیستند.
اصفهان با انواع جاذبه های گردشگری گوناگون خود به جرئت گران بهاء ترین جاذبه گردشگری کشور است و زاینده رود نگین درخشان آن.بنابراین حفظ ونگاه داری آن وظیفه یی ملی / میهنی است که نباید ازنظر دور بماند.
جابه جایی، تعطیل و حتا امحاء آنچه به قیمت خشک شدن زاینده رود ایجاد و برپا شده است اعم کشاورزی و یا صنعتی به طور قطع و یقین چندین برابر ارزش آن را دارد که باز دوباره آب زاینده رود را که به آن برگردانده ایم، دیگر در هیچ شرایطی آن را حتا برای کوتاه مدت نیز قطع نکنیم، و اطمینان داشته باشیم هر اقدام جزاین،افزون براینکه بارآور زیان های اقتصادی جبران نا پذیر خواهد بود و به عنوان لکه ننگی نابخشودنی در تاریخ کشور ثبت و به جا خواهد ماند.
و این هشداریست از سوی قدیمی ترین کارشناس ارشد برنامه ریزی گردشگری در قید حیات کشور با بیش از پنجاه سال تجربه علمی/عملی در این زمینه